در نقطه مقابل در مقاوم سازی سازه در برابر زلزله، در اجرای شاتکریت نیازی به فرآیندهای شکلدهی نیست و از این رو قابلیت آن در ارتقای طراحیها و کاربردهای منعطف بسیار بیشتر از بتن معمولی است و در بیشتر اوقات در مقاوم سازی سازه موجب صرفهجویی در زمان و هزینه میشود.
تفاوت عمده میان بتن و شاتکریت در واقع نحوه اجرای این دو است. بتن آماده شده در بهسازی لرزه ای از قبل که در داخل یک محفظه قرار دارد، تخلیه و سپس در سطح مورد نظر تخلیه میشود. در مرحله بعد در مقاوم سازی ستون بتنی برای شکل گرفتن، نیاز به اعمال لرزشهایی پیوسته یا فشردگی است.
شاتکریت در بهسازی لرزه ای سازه که گاهی گونیت نیز خطاب میشود، در واقع یک روش از اجرای بتن یا سیمان با سرعت زیاد در سطوح مختلف است. شاتکریت به عنوان یک روش ساختمانی در مقاوم سازی دال بتنی برای اولین بار در سال 1907 ابداع و در سال 1914 هم برای اولین بار مورد استفاده قرار گرفت.
بتنریزی و سیمانکاری در مقاوم سازی با شاتکریت در صنعت ساخت و ساز، در هر مقیاس و هر پروژهای که باشد از جمله مهمترین عملیاتهای پروژه است و هر روز هم روشهای جدیدی در مقاوم سازی فونداسیون برای اجرای آنها به کار گرفته میشود.
کاربرد شاتکریت:
به علت ماهیت پاششی در مقاوم سازی سازه و همچنین چسبندگی بالای شاتکریت و فشار بالای پاشش بتن، خلل و فرج پیرامون سازه به خوبی پوشش داده میشود و نتیجتاً آب بندی و نفوذ ناپذیری مناسبی در مقاوم سازی با ژاکت بتنی به دست میآید. شاتکریت در صنعت ساخت و تعمیر سد استفاده فراوانی دارد.
نکته اصلی در مقاوم سازی با دیوار برشی در احداث سازه هایی به مانند استخر، جلوگیری از نفوذ آب به بیرون سازه است. یکی از کاربردهای وسیع شاتکریت تر که نیاز به تخصص زیادی در مقاوم سازی با شاتکریت نیز ندارد، احداث استخر و آبگیر است.
از دستگاه شاتکریت در ایستگاه های حمل و نقل ، معادن و دیواره های تونل ها استفاده میشود.